نسبت و تعلق این حکومت به مردم از طریق توافقی است که آنان را برای قبول قوانین اسلام و عمل به آن آماده کرده است و این توافق از طریق «بیعت» انجام میشود. نکته ظریفی که در اینجا وجود دارد آن است که بیعت – یا انتخاب مردمی – اگرچه شرط لازم و مطلقِ احراز مقام ولایت نیست، اما شرطی است که ولایت یا حاکمیت را فعلیت میرساند، چنانکه تجربه تاریخیِ خلافت علی علیهالسلام به آن اشاره دارد. بیعت مردم با او بعد از مرگ عثمان، ولایتی را فعلیت بخشید که پیش از این در غدیر خُم از جانب خدا و به دست رسولالله به آن انتصاب یافته بود. یعنی احراز صلاحیت برای ولایت اگرچه با بیعت یا انتخاب مردم به اثبات نمیرسد، اما این هست که تا اتفاقِ جمهور مردم نباشد، ولایت صورتی بالفعل نمییابد. (کتاب آغازی بر یک پایان – شهید سید مرتضی آوینی)
دیدگاهتان را بنویسید