از منظر جامعه‌شناسی نیز راهی نیست مگر آن‌که علمای دین در لباسی مختص به این علم ظاهر شوند، و این ضرورتی است که به ساختارهای اساسی جامعه انسانی باز می‌گردد، چنان‌که درباره سربازان و افسران، فارغ‌التحصیلان، پرستاران، پیشاهنگان و… نیز چنین شده است. لباس خاصِ روحانیت نوعی اختصاصِ ضروری است که به طور طبیعی و از گذشته‌های دور پدید آمده و بدیهی است که این لباس تنها یک شاخص ظاهری است نه باطنی، و وجود آن به تنهایی دلالت بر تقوا و فقاهتِ پوشندگان این لباس ندارد.
Page 1